پلی اتیلن پلیمری است که ساختاری ساده نسبت به سایر پلیمرها دارد. این پلیمر از واحدهای تکرارشونده (مونومر) اتیلن تشکیل شده و منبع نفتی دارد.

ساختار مونومر یا تک‌پار اتیلن، تنها از کربن و هیدروژن تشکیل شده است.

پلی‌ اتیلن حجم زیادی از تولید پلیمر جهانی را به خود اختصاص داده وبیشترین میزان تولید مواد پلاستیکی از آن‌ها است.

این ماده در سه نوع ، پلی‌ اتیلن سبک LDPE، پلی‌ اتیلن متوسط MDPE و پلی‌ اتیلن سنگین HDPE، وجود دارد. امروزه، برای ساخت لوله‌ و اتصالات پلی‌ اتیلن، اساساً از نوع HDPE استفاده می‌شود.

مزایای استفاده از لوله و اتصالات پلی‌ اتیلن عبارتند از: مقاومت بالای لوله و اتصالات پلی‌ اتیلن در برابر مواد شیمیایی، تنوع اندازه، سهولت حمل و نقل، قابلیت انعطاف و آسانی نصب و لوله‌گذاری. این عوامل باعث کاربرد روز افزون لوله و اتصالات پلی‌ اتیلن در خطوط لوله‌ های انتقال سیال مثل آب تحت فشار، نفت، پتروشیمی، آب و فاضلاب و … شده است.

یکی از بخش‌­های جدا­نشدنی سیستم­‌های لوله­‌کشی، روش­‌های به­‌کار رفته برای متصل‌كردن لوله ­‌های پلی ­‌اتیلن است. لوله‌ ها با بهره مندی از يكي از پنج روش:

جوش لب‌به‌لب (استفاده از اتصالات جوشی که شامل اتصالات دست ساز (مایتری)، اتصالات برنچی اتصالات تزریقی می­‌شود)
استفاده از اتصالات الكتروفيوژن
استفاده از اتصالات پيچي(رزوه‌­ای)
استفاده از اتصالات سریع
استفاده از اتصالات فلنج دار
به یکدیگر‌، يا به اتصالات پلی‌ ­اتیلن متصل مي‌شوند.

در روش 1 و 2، از فرآیند جوشکاری (به ترتیب جوش گرمایی و جوش الکتریکی) استفاده می­‌شود. در روش 3، 4 و 5، متصل‌شدن به صورت مکانیکی (به ترتیب از طریق مادگی و رزوه، از طریق گیره و قلاب و از طریق پیچ و مهره) انجام می­‌شود.